πανικοβαλ

● ● ● Ψάχνω την ιστορία που θα δένει έναν Elvis Costello της εποχής του “This year’s model” με τον φετινό Sillyboy και αμέσως καπάκι την Goldfrapp πριν δύο χρόνια, με το πρώτο του Tareq που μόλις κυκλοφόρησε. Θέλω η τελευταία νότα της ακουστικής κιθάρας του προηγούμενου να είναι η ίδια νότα με την πρώτη, της ηλεκτρικής κιθάρας του επόμενου. Θέλω ο ρυθμός της αφήγησης να σταματάει από μία λέξη του εκφωνητή, μετρημένη ακριβώς επάνω στο beat και αμέσως μετά να πέφτει το επόμενο κομμάτι, επάνω στην ίδια κυματομορφή. Ο γιατρός λέει δεν είναι τίποτα, να μην ανησυχώ, αλλά να συνεχίσω να γράφω «κασέτες» για τους φίλους μου.
● ● ● Κανένας δεν θέλει φυσικά να του γράφω συλλογές τραγουδιών. Έχουν το άι-ποντ τους, το φουλάρουνε ψηφιακές αναμνήσεις ή καινούργιες ανακαλύψεις, κατεβασμένες, σταλμένες, drag’n’drop, πατάνε το σαφλ, να μπερδέψει τη σειρά, και ξεχύνονται από τα λευκά ακουστικά μέσα στ’ αυτιά τους οι ήχοι της ζωής τους, όπως ακριβώς τα μελαγχολικά mix’n’match της Ρηνιώς στο Τρίτο. Εγώ συνεχίζω να γράφω όμως. Τις συντάσσω. Είναι πια ένα βίτσιο που το απολαμβάνω – οk, ας το πούμε «ένα σπορ». Το οποίο μου στερεί τη χαρά της ελευθερίας, να ακούσω τυχαία ένα κομμάτι και να το απολαύσω carefree, χαλαρά, αδιάφορα, ααβάδιστα. Όχι. Γιατί αμέσως θα το κατατάξω, θα το εντοπίσω χρονικά, θα το κριτικάρω, θα το ξεσκονίσω, θα του σιάξω το γιακά του να μην πετάει, να μην πικάρει, θα σκεφτώ σε ποια ραδιοφωνική ζώνη θα το έβαζα, γιατί, πού, ποιος, πότε, με τι θα το έδενα πριν, μετά, τι ατάκα και τι jingle και άι-φακ-οφ άι-ποντ, άμα είναι τόσο μεγάλη ηδονή να στήνεις τη σκαλέτα μιας σειράς τραγουδιών, για μια νύχτα, κάθε νύχτα, καθημερινές, 8 με 10, να την εκπέμπεις στον αέρα όπως συνήθισε ο βιορυθμός μου να κάνει τόσα χρόνια τώρα.
● ● ● Μετά τις κρατάω στο μυαλό μου. Εντωμεταξύ έχω ξεχάσει τι έλεγα, ποιος μου μιλούσε, τι μου είπε, τι θέλω εγώ εδώ...
Πανικοβάλ 324, Γιάννης Νένες, αναδημοσίευση απο Athens Voice, #324, σελ.: 12