Λογύδριο, κάπως μεθυσμένο, για την αγάπη ανάμεσα στα ζευγάρια παντός είδους.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ LIFO, τεύχος 216, 16.9.2010
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ
Γιορτάζοντας μια σχέση 11 χρόνων, αναρωτήθηκα τις προάλλες αν είναι ωραίο να μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον ή είναι προτιμότερο να σκορπίζεσαι καουμπόικα. Και καθώς η μια σκέψη έφερε την άλλη, θυμήθηκα πόσο φριχτά μίζερος ήμουν την εποχή που υποτίθεται ότι γλένταγα την ανεξαρτησία μου.
Τώρα είμαι σίγουρος: εάν δεν δίνεις αναφορά κάπου, εάν δεν μοιράζεσαι τις χαρές και τις λύπες, είσαι μισή μερίδα άνθρωπος.
Θα σας πουν πολλές θεωρίες για τη γοητεία των εργένηδων, την ανεξαρτησία της ανύπαντρης μητέρας, τον ηδονισμό και τη δημιουργικότητα των ελεύθερων σκοπευτών. Ακούστε κι εμένα. Όλες αυτές οι στρατιές από μοναχικούς της εϊτίλας, όλες αυτές οι στοίβες από μονά σεντόνια και σπουδαίες επιδόσεις, το ξημερωμένο night clubbing και τα εύκαιρα προφυλακτικά, όλα αυτά είναι επιδόσεις μάταιες, γιατί δεν απευθύνονται πουθενά συγκεκριμένα. Και οι εργένηδες (όσο γλεντζέδες κι αν φαίνονται) είναι κατά βάθος ρομαντικοί μέχρις εξουθενώσεως, οι τελευταίοι πιστοί του ιδανικού έρωτα, οι τελευταίοι νοσταλγοί του τέλειου γάμου!
Είναι, επίσης, losers-χαμένοι από χέρι. Όσο κι αν αυτογοητεύονται από τον maudit ηρωισμό της ανεξαρτησίας τους, όσο κι αν κάνει νόστιμο το κρέας τους η ελευθέρα βοσκή τους, μένουν επαναληπτικά εκτός νυμφώνος, αφού σαν μωρές παρθένες σπατάλησαν το λάδι τους σε άχρηστες φαντασμαγορίες.
Ξέρω τους μύθους που κυκλοφορούν γι' αυτούς. Αφορούν όμως περισσότερο τη διαφημιστική εικόνα τους, παρά την πραγματικότητά τους. Τα εργένικα δωμάτια συνήθως δεν μυρίζουν Allure, αλλά κλεισούρα - και δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από έναν μαντράχαλο που φτιάχνει ομελέτα για βραδινό. Η μοίρα του είναι ήδη προγραμμένη: σαν τον εξάδελφο Πονς (του Μπαλζάκ), κάποια μέρα θα χαρίσει όλους τους θησαυρούς του για ένα πιάτο σπιτική σούπα.
Οπότε;
Οπότε, δείτε γύρω σας στο μπαρ. Πίνουν μόνοι ορισμένοι, με μια κάποια νουάρ αχλύ τριγύρω τους (τρομάρα τους), αλλά ο πιο κλειστός, ανθεκτικός, αρχαίος κρίκος είναι το ζευγάρι που φιλιέται, με συνενοχή κι αγάπη - στα εύκολα και τα δύσκολα.
Δεν έχει σημασία αν είναι ζευγάρι ετεροφυλόφιλων, ομοφυλόφιλων, ή είναι δυο σκαμπό ερωτευμένα. Δουλειά τους και δουλειά σας. Είναι η παλιά χημεία και η ορμή του κόσμου να αντέξει στα χτυπήματα της επιβίωσης, την άμπωτη και την πλημμυρίδα των παθών, που θα 'λεγε και ο Μάθιου Άρνολντ.
Έντεκα χρόνια! Μακάρι, μέχρι την τελευταία μου πνοή.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ LIFO, τεύχος 216, 16.9.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου