I may just never see you again or might as well... αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το βράδυ του Σαββάτου αποδείχθηκε ότι τα μεγάλα ταλέντα έχουν όλες τις δικαιολογίες που χρειάζονται. Στο οπισθόφυλλο του Release The Stars υπάρχει μια φωτογραφία του Rufus με τη μητέρα του (Kate McGarrigle), και από κάτω μια αφιέρωση που την ευχαριστεί "επειδή ακόμα του ψιθυρίζει στο αυτί ότι είναι υπέροχος".
Το live ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο (στο οποίο δεν επιτρεπόταν το χειροκρότημα), το All Days Are Nights (Songs For Lulu) παρουσιάστηκε σαν ένας κύκλος τραγουδιών, σαν μια ενότητα, με τον Rufus απόκοσμο, να απλώνει την απελπισία του απλόχερα, με τη βοήθεια των επίσης απόκοσμων visuals του Douglas Gordon, τα οποία προβάλλονταν σε μια οθόνη πίσω του. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πόσο απειλητικό θα μπορούσε να φανεί ένα μάτι που ανοιγοκλείνει. Και όμως... Με αισθητική παρόμοια μ' εκείνη του εξωφύλλου του All Days Are Nights, το ένα και μοναδικό (πολλές φορές κλειστό) μάτι μονοπώλησε τη σκηνή μαζί με τον Rufus. Το μάτι ήταν έντονα βαμμένο με μαύρη σκιά, και μια ανελέητα αργή κίνηση το έκανε να μοιάζει με δέρμα ερπετού. Το πρώτο μέρος κράτησε κοντά μία ώρα. Λίγο ο χαμηλός φωτισμός, λίγο οι σκιές που δημιουργούσε το επιβλητικό μαύρο πιάνο και το πολύ εντυπωσιακό κουστούμι του Rufus (δημιουργία του Άγγελου Φρέντζου), έκαναν αυτή τη μία ώρα να δείχνει μεγαλύτερη. Ήταν λες και η απελπισία που συνοδεύει την ενηλικίωση, μαζί με την απελπισία που συνοδεύει το χαμό ενός αγαπημένου, να έπαιρναν υπόσταση μέσα από την φωνή του Rufus. Το ένιωσα, το είδα να σχηματοποιείται και να σηκώνεται σαν ομίχλη πίσω του, όταν άφησε τη σκηνή με τον ίδιο δραματικό τρόπο που εμφανίστηκε, ορίζοντας το τέλος του πρώτου μέρους.
Ο Rufus δήλωσε ότι η ενασχόλησή του με τα live, θα γεμίσει τις μέρες του με δημιουργία και τις νύχτες του με υγιή ύπνο. Ο Rufus έχασε την μητέρα του μερικούς μήνες νωρίτερα (εποχή που τελείωνε τη δημιουργία του All Days Are Nights). Όσοι έχουν βιώσει μια τέτοια απώλεια θα τον καταλάβουν. Για τους υπόλοιπους, αυτό το πρώτο μέρος, παρά τα Who Are You New York?, Give Me What I Want And Give It To Me Now! και Martha (τα λιγότερο δυσάρεστα κομμάτια του Lulu), φάνηκε μεγάλο.
Το δεύτερο μέρος μάς αποζημίωσε όλους. Ο Rufus με πολύ καλή διάθεση, μοιράστηκε μαζί μας το τέλος των συναυλιών, αστειεύτηκε για την Ευρώπη, μας μίλησε για τον πατέρα του, τις αδερφές του, και βέβαια για την πολύ αγαπημένη του Kate McGarrigle. Τη μητέρα του. Με ιδιαίτερα μεγάλη άνεση παρουσίασε, μεταξύ άλλων, τα: Poses, Cigarettes And Chocolate Milk, Dinner At Eight, Grey Gardens, Little Sister, Nobody's Off The Hook, Agnus Dei, Memphis Skyline, The Art Teacher. Κατόπιν, μας καληνύχτισε λίγο απότομα, για να επιστρέψει για το encore με το Going To A Town και μια διασκευή του Walking Song (σύνθεση της μητέρας του).Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει κάποιον αστέρι. Αυτό που κατάλαβα χτες το βράδυ είναι ότι θέλει γερά κότσια για να βγάλεις τον εαυτό σου τόσο πολύ προς τα έξω, να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μην κρύβεις τον πόνο σου αλλά να σηκώνεις το κεφάλι και να προχωράς. Όπως επίσης και να αυτοσαρκάζεσαι. Ο Rufus δικαίωσε την αίσθηση που είχα για αυτόν. Είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης και ένας πολύ όμορφος άνθρωπος. Η δεύτερη ώρα (γιατί κάπου τόσο κράτησε το δεύτερο μέρος) δεν ήταν αρκετή για κανέναν. Όλοι ήθελαν να κρατήσει λιγάκι ακόμα. Ο Rufus στην αρχή της βραδιάς είπε ότι μάλλον : I would never become a dear again... Την απάντηση την πήρε στο τέλος της συναυλίας με τον κόσμο όρθιο να τον χειροκροτεί. Θα σιγουρευτεί ακόμα περισσότερο την επόμενη φορά που θα έρθει. Ένας κλειστός χώρος θα του ταίριαζε περισσότερο. Ίσως κάποιοι θα προτιμούσαν να δουν το tribute-live στην Judy Garland ή το Milwaukee at Last!!! Η χθεσινή συναυλία ήταν όμως Athens At Last!!! Το πολύ όμορφο (rejected) poster της συναυλίας στον Λυκαβηττό (δημιουργία του Τάσου Παπαϊωάννου - onemanshow.com) ήταν το καλύτερο δώρο για το τέλος της βραδιάς.
(foto: onemanshowstudio.com)
http://www.onemanshowstudio.com/illustradesign/other-promotion--rufus-wainwright/
http://www.onemanshowstudio.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου