Με αφορμή τη συμμετοχή της Όλιας Λαζαρίδου στο φετινο Τροχόσπιτο (με το τραγούδι Βαρέθηκα του Νικόλα του Άσιμου) σκέφτηκα οτι η επιλογή της ήταν ότι πιο ριζοσπαστικό και ειλικρινές έχω δει/ακούσει τον τελευταίο καιρό. Το κομμάτι δεν το ήξερα, θυμόμουν τη μορφή του Άσιμου όμως... Παρεξηγημένος... Μονο αυτό μπορώ να σκεφτώ. Ίσως - όπως πολλοί - ήταν εκτός εποχής. Σήμερα όλοι θα τον παρομοίαζαν (και ίσως να μοιράζοταν και το ίδιο hype) με τον Sébastien Tellier. Πέρα όμως απο το οτι μοιράζονται ίδια εξωτερικά χαρακτηριστικά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Το βρήκα συγκλονιστικό και σκέφτηκα ότι Πολιτισμός είναι να ακούγονται τέτοιοι στίχοι κάτω από την Ακρόπολη από ανθρώπους με συναίσθημα και ας φαλτσάρουν κι όλας: ''Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως, δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.''Τα εύσημα ανήκουν και σε όποιο ανοιχτόμυαλο άνθρωπο άφησε την κα Λαζαρίδου να μοιραστεί μαζί μας το ''Βαρέθηκα''. Νοιώθω κάτι να αλλάζει... Θα δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου