http://seagazing.blogspot.com/
Η γενιά των πατεράδων μας θα πρέπει να ξύπνησε μουδιασμένη σήμερα. Δεν είναι και λίγο πράμα να μεγαλώνεις τα παιδιά σου 20 χρόνια (κάν' το 30 γιατί οι περισσότεροι μένουν ακόμα παρέα) με το απόλυτο ιδανικό του να γλύφεις την πασοκονεοδημοκρατία (ο όρος είναι του Πορτοσάλτε νομίζω) για να διοριστείς κάποια στιγμή στο δημόσιο και να έρχεται μια Κυριακή να σου παίρνει 2 ολόκληρους μισθούς (κι άλλον 1 τουλάχιστον σε φόρους). Το greek dream ολοκληρωνόταν με 3άρι στα προάστια, γερμανικό αυτοκίνητο, νύφη που ενέκρινε η μητέρα και τραπέζι το βράδυ της πρωτοχρονιάς στην Βανδή... αλλά όλα αυτά είναι γραφικά και τα λέμε τόσο καιρό και δεν έχουν κανένα νόημα και δεν λένε κι όλη την αλήθεια. Σημασία έχει πως όταν ζορίζουν τα πράγματα την πληρώνουμε όλοι μαζί, θύτες και θύματα. Κι αλίμονο, είμαστε ακόμα στην αρχή -ανά πάσα στιγμή μπορούν να παρθούν νέα μέτρα, να κόψουν μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα, να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους κ.α.
Τις τελευταίες ημέρες σχηματίστηκαν δύο διαφορετικές ομάδες σκέψης πάνω στην κατάσταση της χώρας και στην αντιμετώπιση του προβλήματος (και ήδη έχουν αρχίσει οι αναλύσεις περί των διαφορών τους). Η μία ομάδα υποστηρίζει πως για την κατάρρευση ευθυνόμαστε όλοι συνολικά σαν κοινωνία και επομένως πρέπει να πληρώσουμε, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι δίκαιο για όσους δεν έκλεψαν, ενώ η δεύτερη ομάδα ετοιμάζεται για πόλεμο με τις σκοτεινές διεθνείς δυνάμεις που έβαλαν στο στόχαστρό τους την Ελλάδα και διακυρήττουν ότι δεν χρωστάμε τίποτα και δεν πρέπει να πληρώσουμε για τίποτα. Σίγουρα θα έχετε διαβάσει αυτό το διάστημα δεκάδες άρθρα που υιοθετούν και τις δύο [είχα ταχθεί υπέρ της μίας σε προηγούμενη ανάρτηση και είχα αιτιολογήσει την σκέψη μου ακόμη καλύτερα στα σχόλια που έγιναν]. Ως έναν βαθμό, και οι δύο σχολές έχουν δίκιο, ενώ καμία δεν αποφεύγει τις υπερβολές και τα λογικά κενά (ok, η δεύτερη σε πολλά περισσότερα κατά την γνώμη μου). Πολύ φοβάμαι όμως πως ούτε όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία πια.
Είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα. Το θέμα δεν είναι αν τα μέτρα είναι δίκαια (δεν είναι). Το θέμα είναι αν θα υλοποιηθούν και κυρίως αν θα αποδώσουν και μάλιστα άμεσα. Αυτό σκοντάφτει σε δύο ρητορικά ερωτήματα: α. εάν το δντ ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη της χώρας και β. εάν οι Έλληνες ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από την πάρτη τους. Πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες γρήγορα, και η όποια κυβέρνηση να κινηθεί στο δρόμο της ανάπτυξης, διαφορετικά η χρεωκοπία θα έρθει λίγο αργότερα αλλά με επιπλέον 110 δις στο κεφάλι μας. Εντάξει, δεν είναι και σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, αν κάποιος έπρεπε να στοιχηματίσει, θα έλεγε όχι και στα δύο. Αλλά μερικές φορές και τα πιο σίγουρα στοιχήματα δεν βγαίνουν.
Θα καταλάβετε αν την βγάζουμε καθαρή όταν αρχίσουν να αναδεικνύονται δίπλα μας άνθρωποι που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ και δεν έχουν ποτιστεί από τη σαπίλα της νεοπλουτιστικής αηδίας που λέγεται μεταπολίτευση και γεννά συνεχώς καινούργια κεφάλια μέσα στα σκατά του εύκολου χρήματος, της εξουσίας, της αμορφωσιάς και της ελληνικής μαγκιάς (στο περιθώριο, και της επανάστασης). Υπάρχουν αρκετοί, είμαι σίγουρος, κι ας μην έχουν μιλήσει ακόμη, κι ας μην τους πετυχαίνουμε στα blogs και το facebook. Αν αρχίσετε να τους βλέπετε σιγά - σιγά, να ξέρετε ότι βαδίζουμε σε σωστό δρόμο. Αν όχι, βρείτε αεροπλάνο και φύγετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου